بر اساس قانون مدنی ، ولایت قهری یعنی سلطه و اختیاری که بر اساس قانون به اولیای قهری یعنی پدر و جد پدری داده شده تا بتوانند امور مالی و غیر مالی محجوران تحت ولایت خود را به عهده گرفته و به خوبی انجام دهند ؛ لذا به خاطر اعتماد زیادی که در فقه و قانون به مصلحت اندیشی ولی قهری وجود دارد ، اختیارات نسبتا زیادی نیز به ولی قهری داده شده است.
گاها به اشتباه دو مفهوم حضانت و ولایت قهری، در نظر عموم ،یکسان تلقی شده. به نحوی که تصور بر این است که اگر بعد از طلاق و متارکه، حضانت فرزند مشترک به مادر واگذار گردیده باشد، در این حالت مادر هم مسئول امور مالی و نفقه فرزند می‌باشد‌. در صورتی که قانونا، حضانت صرفا به معنای نگهداری است و تا زمانی که نگهداری از فرزند به عهده مادر باشد، پدر به عنوان ولی قهری طفل، وظیفه پرداخت نفقه و رسیدگی به امور مالی او را دارد.